• Πόνος στην έξω πλευρά του αγκώνα
• Ευαισθησία εντοπισμένη στον έξω κόνδυλο του βραχιονίου (οστική προεξοχή στην έξω επιφάνεια του αγκώνα)
• Επώδυνες κινήσεις – κυρίως η έκταση του καρπού και η άρση αντικειμένων – και ο δραγμός (γροθιά). Δραστηριότητες που απαιτούν χρήση των μυών που εκτείνουν τον αγκώνα (ένα μπουκάλι νερό) είναι χαρακτηριστικά επώδυνες
• Πρωινή δυσκαμψία

Η υπερχρήση των μυών και τενόντων του αντιβραχίου είναι η πιο συχνή αιτία. Πολλές φορές η επανάληψη κινήσεων απλών προκαλεί την φλεγμονή του κοινού τένοντα και την μερική ρήξη των ινών του. Το κάρφωμα, βίδωμα, άρση βαρέων αντικειμένων μπορεί να προκαλέσει την επικονδυλίτιδα.

Ο οργανισμός κινητοποιεί μηχανισμούς για την επούλωση αυτών των μικρών ρήξεων. Η συνεχιζόμενη χρήση όμως του χεριού, και η επανάληψη των ίδιων κινήσεων, προκαλούν νέες ρήξεις. Ετσι εμφανίζεται ουλώδης ιστός μέσα στη μάζα του τένοντα, με αποτέλεσμα ελάττωση της αντοχής και πόνo.

Η διαδικασία της διάγνωσης περιλαμβάνει ένα λεπτομερές ιστορικό του ασθενούς, για τα συμπτώματα, τον τρόπο και την διάρκεια που εμφανίζονται, καθώς και πιθανές αιτίες που ο ασθενής μπορεί να ενοχοποιήσει.

Η κλινική εξέταση επιβεβαιώνει τοπική ευαισθησία και πόνο που προκαλείται όταν ο ασθενής προσπαθεί να τεντώσει τον καρπό ή να στρέψει το αντιβράχιο υπό αντίσταση. Οι ακτινογραφίες δεν παρέχουν κάποια πληροφορία, εκτός αν συνυπάρχει οστικό υπόστρωμα (ρευματοειδής αρθρίτιδα).

Ο έλεγχος με μαγνητική τομογραφία μπορεί να αναδείξει πρώιμες ρήξεις του τένοντα.

Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει:

• ακινητοποίηση του αγκώνα και του αντιβραχίου για 2 – 3 εβδομάδες
• φαρμακευτική αγωγή με αναλγητικά και μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη
• εφαρμογή πάγου ή θερμότητας

Η χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει:

• αφαίρεση του ουλώδους ιστού από την μάζα του τένοντα των εκτεινόντων
• απελευθέρωση της έκφυσης του τένοντα των εκτεινόντων

Η επέμβαση γίνεται συνήθως με περιοχική αναισθησία, στο τμήμα ημερήσιας νοσηλείας του νοσοκομείου.